Bloei
In stilte
Tijd lijkt voorbij
Bericht van boven gekomen
Teken
Een teken bij de vijver
Soms gebeuren er dingen die je niet kunt uitleggen, maar die voelen. Bij onze vijver — mijn heilige plekje — staat een klein vijverplantje dat uitgerekend nu, midden oktober, is gaan bloeien. En niet zomaar een beetje ook: volle bloei, alsof het de lente opnieuw wil laten beginnen.
De tijd van bloeien is voorbij. De dagen worden korter, het water koeler, de natuur trekt zich terug. En toch… dit ene bloemetje…
Een paar dagen geleden begon het te bloeien — precies op de dag dat onze tweede kleindochter geboren werd. En nu, terwijl we midden in een onzekere periode zitten rondom de gezondheid van mijn moeder, blijft het maar openstaan.
Ik kan het niet zien als toeval.
Verbinding
De vijver is voor mij een bijzondere plek. Het is de plek waar ik mijn zoon Yorrick* voel, waar hij aanwezig is. Waar de stilte anders klinkt, waar het water soms lijkt te praten. En nu dat bloemetje daar, uit het niets, in volle bloei.
Ik zie het als een bericht van boven.
Alsof hij zeggen wil: ik ben er nog steeds, en ik weet wat er speelt.
Het is ontroerend, maar ook geruststellend. Nieuw leven in de vorm van een kleindochter, hoop in tijden van zorg, en de aanwezigheid van wie we missen — alles komt hier even samen in dat ene kleine bloemetje.
Een moment van dankbaarheid
Misschien is het maar een bloem. Maar voor mij betekent het alles. Een teken van verbinding, troost en hoop. De natuur die spreekt, precies op het juiste moment.
En dus blijf ik even staan bij de vijver, kijk naar dat kleine wonder, en voel me even heel dichtbij alles wat echt belangrijk is.