Soms gebeurt er iets dat je hele leven even stilzet. Begin mei werd mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis met een dubbele longontsteking. De dagen en weken die volgden, waren een aaneenschakeling van zorgen, angst, wachten en uiteindelijk dankbaarheid.
Het begin: signalen en wachten
Maandag, 2e paasdag, voelde mijn partner en ik eigenlijk meteen dat het mis was. Mama was benauwd, hoestte, het klonk niet goed. Wij vonden dat ze de huisartsenpost moest bellen, maar ze wilde wachten tot dinsdag 6 mei. Op 30 april had ze nota bene nog een cardioversie gehad – haar hart kreeg een reset.
Toen ze eindelijk naar de huisarts ging, ging het snel: ambulance, ziekenhuis, diagnose: dubbele longontsteking. Meteen opgenomen, veel zuurstof, overplaatsing naar de longafdeling. Maar het ging alleen maar slechter.
Zorgen en keuzes bij dubbele longontsteking
Op 8 mei, na dagen zonder enige verbetering, moest de arts erbij komen. De dag ervoor hadden we al gesproken over het ‘niet reanimeren’-beleid van mijn ouders. Maar ook over wél reanimeren en intuberen, als het leven daarmee niet kunstmatig verlengd zou worden. Op die donderdag moest ik – in mijn eentje – beslissen: door naar de IC of niet?
Het was één van de zwaarste momenten uit mijn leven. Je begrijpt het hoofdelijk, maar als het over je moeder gaat, raakt alles je hart. De IC-arts vond mijn moeder gelukkig fit genoeg. Ze werd overgeplaatst.
Overleven op wilskracht
Die dagen op de IC waren kritiek. Mijn moeder kreeg 50 liter zuurstof per uur, met een saturatie van 100%. Het randje van intubatie was heel dichtbij. Maar mama is taai – ze gaf niet op. Haar wil om te leven is groter dan de dubbele longontsteking die haar zo te pakken had.
Ik was elke dag twee keer bij haar, soms maar vijf minuten. We videobelden met haar kleindochter, mijn lief kwam langs als het kon, en mijn vader was er ook iedere keer als het mocht. Zelfs mijn zoon soms kwam mee, al was het maar heel even.
Oude vetes, nieuwe realiteit
Mijn broer en ik hebben al jaren geen contact. Maar in deze situatie was hij er ook, en hield ik hem op de hoogte. Het is ook zijn moeder. Ik was, op verzoek van mijn ouders, eerste contactpersoon. Alle medische informatie liep via mij. Ik heb me aan de afspraken gehouden, hoe pijnlijk soms ook, hoe weinig er van oude vetes opgelost werd.
De moeilijkste momenten waren het uitzichtloze, het praten over leven en dood, de gedachten aan een mogelijke crematie terwijl ze nog lag te vechten. Het gevoel tussen hoop en realiteit in, totaal opgesplitst tussen leven en dood.
Updates, afstand en overleven
Naast alle emoties moest ik ook praktisch zijn. Vier keer per dag stuurde ik updates naar de familie en de beste vrienden van mijn ouders. Hard, bitter soms, maar met zelfbehoud. Ik vroeg iedereen om niet zelf te bellen of te reageren. Op reacties ben ik ook niet ingegaan. Het was soms overleven.
Moederdag: voorzichtig licht
En ineens, op moederdag, keerde het tij. Voorzichtig, met kleine stapjes, krabbelde mijn moeder op. Ik schreef op Facebook:
“Een moederdag om in de boeken te gaan! Het allermooiste cadeau ooit: mijn mama die opkrabbelt van een dubbele longontsteking op de IC en alweer allerlei praatjes heeft… Ze is er nog lang niet, maar op de goede weg.”
Daarnaast de ukkies die het huis afbreken, Pip die herstelt van haar operatie (lees hier meer over Pip’s herstel), Panter en Puk die mogen blijven. (Het verhaal van Panter en zijn spalkje vind je hier.)
Het voelde als een golf van dankbaarheid.
Opnieuw onzekerheid
Op 14 mei mocht mama van de IC af, naar de gewone longafdeling. Dat voelde als een overwinning. Maar toen stokte de vooruitgang. Op 19 mei werden longfoto’s gemaakt, slijm werd nauwelijks opgehoest, er kwam een longpunctie vanwege vocht achter de longen, en weer onzekerheid. Communicatie vanuit het ziekenhuis was moeizaam. Er volgde uiteindelijk een gesprek met een fijne arts, die uitleg gaf en geruststelde: geen kanker, maar wel littekenweefsel op haar longen, waarschijnlijk door medicatie. Het hartmedicijn werd direct gestopt. Ook het vocht achter haar longen bleek te verklaren door het stoppen van de vochttabletten.
Weer naar huis – en verder
Op 23 mei mocht mama eindelijk naar huis. Moe, maar heel blij. Meer dan tien kilo lichter, kracht weg, conditie ver te zoeken. Het lichaam heeft het zwaar gehad, maar ze is er nog. Nu is het tijd voor herstel – weer leren lopen, langzaam opbouwen. In april liep ze nog kilometers, nu is het iedere stap opnieuw proberen.
Dankbaarheid, gemis en toekomst
Ik ben dankbaar. Op 9 mei vroeg ik mijn overleden zoon Yorrick of hij zijn oma nog niet wilde halen, dat hij nog tien jaar moest wachten. En ze is gebleven. Ik ben nog steeds in tranen als ik het opschrijf.
Nu, op 27 mei, is het nog steeds zoeken naar rust in mijn hoofd en hart. Mijn emoties waren overal, maar ik ben zo blij dat mijn mama er nog is. Op 10 juni vieren mijn ouders hun 60-jarig huwelijk voor de wet. En ik hoop vurig dat ze op 31 juli samen hun 60-jarig kerkelijk huwelijk kunnen vieren. Voor nu telt alleen dat ze er nog is.
Soms kun je het leven alleen per dag leven. Zorgen, hoop, tranen en dankbaarheid lopen door elkaar. Er zijn bijna geen foto’s van deze weken, want alles draaide om er zijn. En dat is genoeg.
