Afgelopen nacht was eindelijk een beetje beter. Niet geweldig, maar wél beter. De mand met Pebbels en haar zes ukkies ging weer mee naar boven naar de slaapkamer. Gisterenavond rond 23.30 uur kregen ze hun laatste flesje, daarna volgde eindelijk een paar uur echte rust. Pas om 6.30 kregen ze opnieuw melk, waarna we zelf nog even heerlijk twee uurtjes zijn weggezakt. Een zeldzaam cadeautje. En het werd een bijzondere dag: vandaag kreeg onze kitten met spalkje eindelijk zijn eerste hulp.
Om 10.00 uur kregen we gezellig bezoek. Het toekomstige personeel van Pecorino kwam kennis maken — en knuffelen natuurlijk. Ze mochten zelfs vlees geven in de cirkel bij Pip’s grotere ukkies. Wat een fijne sfeer. Pecorino heeft zijn beste pootje voorgezet en lekker bij zijn vrouwtje op de schoot gezeten. En Pollo heeft zich van haar ondeugenste kant laten zien. Maar daarna… stond iets spannenders op het programma.
Eerste hulp voor ons kitten met spalkje
Want daarna kreeg Panter zijn eerste spalkje. Zijn linkervoorpootje staat namelijk niet zoals het hoort — het buigt naar binnen, alsof hij op zijn elleboog staat. De diagnose? Een complete luxatie: het gewricht is uit de kom, de botjes sluiten niet goed aan. Maar we hebben geluk met onze dierenarts. Wij gaan altijd naar Dierenkliniek De Dikke Kater, waar Maria Parasyri met haar liefde voor de dieren voor ons klaar staat. Zij heeft met geduld en vakmanschap een mini-spalkje met de hand gefrased. Ik nam Panter mee in een zachte theedoek, veilig verstopt in mijn grote open handtas. De meest praktische én aandoenlijke manier om een ukkie te vervoeren.
Bij de dierenarts was hij stoer… tot het moment dat zijn pootje in de juiste stand werd gedwongen. Dat was even protesteren. Niet van pijn, maar van onbegrip. Vreemde handen, rare bewegingen, strak verband — dat is best veel voor zo’n hummeltje.
Een felgroen verbandje en een hoop vertrouwen
Na het bijvijlen en stevig verbinden kreeg Panter een felgroen verbandje. Onze kitten met spalkje had zijn eerste opvallende kleur te pakken. En toen weer terug naar huis, waar hij in mijn handen stil werd zodra ik hem vast had. Herkenning. Vertrouwen. Pebbels keek even op, maar keurde hem meteen goed — hij mocht terug in de mand en nestelde zich opnieuw bij haar tegen een warme flank, op zoek naar een tepel.
En dat is nu de stand van zaken: Panter in het nest, met een felgroen pootje. Hij drinkt, hij beweegt zich, hij probeert gewoon mee te doen met de rest. En ik? Ik kijk. Hou het in de gaten. Leg zijn pootje telkens weer zachtjes in de juiste positie — naar voren. Dat moet namelijk de standaardhouding worden. Hij gebruikt zijn pootje wel, maar zo’n spalkje is zwaar als je zo klein bent.
De komende weken: geduld en hoop
Over een dag of vijf tot zeven gaan we terug naar de dierenarts. Maandag is het plan. Dan moet het spalkje opnieuw gezet worden, want Panter groeit snel. En de hoop is dat zijn pootje met deze steun uiteindelijk goed zal herstellen. Als het goed gaat, kan hij zijn pootje straks gewoon gebruiken. Als het niet goed gaat, blijft hij op zijn elleboog lopen — en dat willen we natuurlijk voorkomen. Want dat leidt tot wondjes, vergroeiingen, en uiteindelijk misschien tot een operatie.
We hebben dus nog een spannende tijd voor de boeg met onze kitten met spalkje, maar we hebben ook hoop. Hij is dapper, alert en vol leven. En dat geeft vertrouwen.
👉 Heb je het verhaal van de bevalling van Pebbels nog niet gelezen? Daar begon dit avontuur.
