Het afscheid van Pixie kwam onverwacht en hard binnen. Maar haar verhaal verdient een plek. Voor haar. Voor mijzelf. En voor iedereen die met ons meeleefde.
Het ging ineens mis
Op 19 april voelde ik het. Iets aan Pixie klopte niet. Eerst dacht ik nog dat ik spoken zag: ze groeide immers goed, van 97 naar 125 gram op eigen kracht. Maar haar blik was anders. Stil. Te stil. En toen ik thuiskwam na een middag weg, wist ik het zeker. Ik voelde het.
De thermometer bevestigde mijn angst: 33.2 graden… veel te laag. Meteen belde ik mijn dierenarts, die gelukkig dienst had en als geen ander weet hoe belangrijk deze ukkies zijn. Pixie werd opgewarmd, kreeg pijnstilling, en we hoopten dat ze sondevoeding zou verdragen. Maar het was onzeker. Te onzeker.
Ik weet nog hoe ik me voelde: machteloos, verdrietig… en schuldig. Was het de flesvoeding? Was het mijn schuld? Zonder de fles had ze het niet gered. Maar met fles misschien ook niet…
Hoop op een wonder
s Avonds kwam er een sprankje hoop. Haar temperatuur steeg iets. Ze was er nog. De dierenarts zou haar mee naar huis nemen, de nacht door. En ik… ik brandde kaarsjes, hoopte, bad, dacht aan haar kleine lijfje in een warme handdoek.
Pixie stond bovenaan mijn lijstje om te blijven. Zij en Pistache zouden misschien mijn nieuwe poezen worden, deel van mijn huis, mijn leven.
En toen werd het stil
Op 20 april, vroeg in de ochtend, kreeg ik het bericht: Pixie was ingeslapen, om vijf uur. Mijn hart brak.
En alsof het leven daar even geen rekening mee hield, moest ik opstaan en met de harmonie in een mis spelen, met een prachtige solo. Tranen in mijn ogen. Een knop om die niet wilde meewerken. En ik heb dan ook met tranen in mijn ogen gespeeld.
’s Middags nam ik afscheid. En sindsdien voelt alles een beetje als een waas. Er was verdriet, maar ook het gewone leven dat doorging. De grote ukkies van Pip doen het goed. De vijf overgebleven kleintjes van Pebbels ook. Panter drinkt goed, en dinsdag zou zijn spalkje worden bijgesteld.
Wat veroorzaakte het afscheid van Pixie?
Teveel tegelijk
Het is veel. Te veel. Mijn vader werd geopereerd. Mijn zoon werd geopereerd. Volgende week wordt mijn lief geopereerd. Er lekt water uit de vijver én er lekt water door het dak van onze nieuwe slaapkamer.
En ondertussen verlies je een kitten waarvan je dacht: jij blijft.
Ja… dit hakt erin.
Maar ik probeer mezelf te herpakken na het afscheid van Pixie. Wat rust te nemen. En te genieten van wat er wél is. Negen kleine ukkies die me met hun zachte pootjes, blije snuitjes en onhandige sprongen telkens weer even terugbrengen bij wat er toe doet. Liefde. Leven. Licht.
Het afscheid van Pixie blijft bij ons
📸 Bekijk hieronder de foto’s van de nestjes, met en zonder Pixie.
Pixie blijft altijd een van ons — hoe kort haar leven ook was.
Binnenkort volgt er weer een update.
Over de spalk van Panter en zijn broertjes en zusjes.
We zien wel. Eerst dit.
Wil je meer lezen over dit bijzondere nestje? Bekijk ook het bevalingsverhaal van Pebbels of hoe het nu gaat met Panter en zijn spalkje.
