Echte vriendschap: oud en nieuw
Na het schrijven over teleurstellingen en het loslaten van oude banden, wil ik vandaag stilstaan bij iets veel mooiers: de mensen die wel écht blijven. De vriendschappen die niet vanzelfsprekend zijn, maar waarvan ik elke dag weet: deze mensen zijn er, hoe ver weg ze ook wonen of hoe lang we elkaar soms niet zien. Dit is mijn ode aan echte vriendschap.
Kattenliefde als begin van een hechte band
De eerste bijzondere vriendschap ontstond in 1999, toen twee vrouwen bij mij een kitten kwamen ophalen. Het klikte meteen, niet alleen door onze liefde voor katten, maar ook op persoonlijk vlak. Ze kwamen steeds terug, kochten nog meer kittens, en zo groeide de band uit tot iets bijzonders. Soms zagen we elkaar maar één keer per jaar, soms vaker, soms alleen voor de katten, soms gewoon voor de gezelligheid.
Toen mijn scheiding zich aandiende, waren zij er meteen. Ze hielpen me niet alleen met het eerste verdriet, maar ook praktisch – precies wat ik op dat moment nodig had. En eigenlijk is onze band sindsdien alleen maar sterker geworden. Intense gesprekken, over en weer, soms vaker, soms wat minder, maar altijd aanwezig.
In de afgelopen maanden waren ze er opnieuw: begrip voor de zorgen om mijn moeder, lieve berichten over de kittens, meelevend met het ziek zijn van Pip. En toen het hier weer rustiger werd, kwamen ze gewoon bijpraten en knuffelen met de kittens – zelfs al zouden ze deze keer geen kitten mee naar huis nemen.
Deze vriendschap is voor mij goud waard. Ze wonen niet om de hoek, een half uur rijden, maar dat maakt niets uit. Als het moet, staan we voor elkaar klaar.
Een onbreekbare band
De tweede vriendschap ontstond nadat een vriend bij mij een poes kocht. Toen zijn poes overleed door een fout van de dierenarts, werd onze band inniger. Niet lang daarna kwam mijn scheiding, en zat ik met vier nestjes kittens én de zorg voor mijn kinderen.
Deze vriend, zijn vrouw en hun kinderen stonden voor me klaar. Ze kwamen twee nieuwe poezen uitzoeken, kwamen praten en steunen, en in die moeilijke periode videobelden we regelmatig – vaak ’s nachts, als hij werkte en ik alleen wakker lag.
Na die intense tijd kochten ze 3 jaar later nog een kater bij mij. We spreken elkaar niet wekelijks of maandelijks, en zien elkaar weinig – hij woont meer dan een uur hier vandaan – maar de band is onbreekbaar. Hij is er als ik moet uithuilen, ik ben er voor hem als het nodig is. We hebben de meest intieme dingen gedeeld en respecteren elkaars leven en keuzes. In de afgelopen maanden kreeg ik fijne berichten van hem, over de kittens, de zieke Pip en over mijn zieke moeder.
Deze vriendschap voelt als familie, zelfs al wonen we ver uit elkaar.
Elkaar gevonden als fokkers
De derde bijzondere vriendschap begon doordat ik bij haar een kitten kocht. Ook zij fokte op een huiselijke manier en dat voelde meteen goed. Later kocht zij een poes van mij. We hebben altijd contact gehouden, vooral als het over onze katten ging – advies, verdriet, vreugde, alles kwam voorbij.
Tijdens mijn scheiding kon ik bij haar terecht om uit te huilen, of zelfs om te logeren als ik het weekend uit mijn eigen huis moest. Ondanks de afstand (anderhalf uur rijden!) bleven we in contact. Zij kwam zelfs speciaal naar mij toe om een fotosessie te doen, als verrassing voor mijn ouders – een waardevolle herinnering.
Onlangs, toen ik een sopraansax kocht en in haar buurt was, zijn we spontaan gaan koffie drinken en hebben we haar nieuwe hondje ontmoet. Dat is echte vriendschap: je kunt elkaar bellen, lachen, huilen, spontaan binnen vallen en alles delen.
Een prille nieuwe vriendschap
Soms ontstaan er ook nieuwe verbindingen. Zo is er iemand nieuw in het zuiden, die sax speelt. De klik was er meteen, en samen hebben we duetten gespeeld op een voorspeelmiddag.
We zagen elkaar wat vaker, hadden fijne gesprekken over het leven, kinderen en ook intimiteit. Dat voelt fijn: ze staat ver genoeg weg, maar dichtbij genoeg om open en eerlijk mee te praten. In de moeilijke maanden van afgelopen tijd stuurde ook zij lieve, fijne berichten.
Deze vriendschap is nog pril, maar ik voel dat het iets moois gaat worden.
Familie als anker
En dan is er natuurlijk familie. Mijn nicht(je) en ik hebben samen veel meegemaakt, vroeger samen op stap, haar man leren kennen terwijl ik erbij was. Het leven bracht ons ieder een eigen pad, maar het bleef altijd gezellig en leuk. Mijn zoon en haar dochter zijn ook slechts enkele maanden na elkaar geboren, hoe leuk! Toen mijn scheiding kwam, was er steun en begrip. Tijdens corona, toen zij haar schoonouders verloor, hebben ik uren met haar gebeld en haar proberen te steunen in deze moeilijke bizarre tijd.
En toen het met mijn moeder niet goed ging, deed zij hetzelfde met mij. Ze belde en ik kon bij haar terecht, uithuilen, klagen, en er was altijd begrip. Laatst liepen we elkaar letterlijk tegen het lijf, en we hebben meteen afgesproken snel weer bij te praten. Familie zoals zij is onvoorwaardelijk – en daar ben ik dankbaar voor.
Mijn netwerk: nooit eenzaam
Natuurlijk zijn er nog meer mensen om mij heen – mensen die ik kan bellen, die met mij praten, en ik met hen. Iedereen heeft zijn eigen plek in mijn netwerk, en ik heb ook een plek in hun leven.
Nee, ik pas niet in een hokje. Ja, ik ben vaak een ‘einselganger’, maar ik ben allesbehalve eenzaam. Met iedereen vrienden blijven is onmogelijk, want dat zou mijn eigenheid kosten. Maar juist de mensen die blijven, maken dat ik volmondig kan zeggen: ja, ik ben gelukkig met mijn leven.