Het verhaal van een bijzonder gezin
Soms kom je mensen tegen die je leven blijvend verrijken. Voor mij zijn dat de drie Oekraïense kinderen en hun ouders, gevlucht uit Oekraïne, voor wie overleven allang geen abstract begrip meer is.
In 2022 leerde ik de kinderen kennen via de muziek, tijdens repetities in Amstenrade en Bingelrade. Wat begon met het aanbieden van een lift na afloop groeide uit tot een bijzondere band. Muziek verbindt – soms letterlijk levens.
Het rauwe verhaal van vluchten en verliezen
Hun verhaal is rauw en heftig. Hun huis bestaat nog uit bakstenen, maar niet meer als Oekraïne. Dat deel is nu Rusland. Hun stukje Oekraïne is afgepakt, ingenomen, platgebombardeerd, ingelijfd door de Russen. Sinds 2014 zijn ze op drift.
Eerst werden ze met een geweer op het hoofd van hun moeder verjaagd. Met drie jonge kinderen lieten ze alles achter om verderop opnieuw te beginnen, met een restaurant en cafés. Maar zelfs dat werd hen niet gegund. Weer oorlog, alles platgegooid, wéér vluchten, weer alles achterlaten.
Overleven in Nederland
Toen ze in 2021/2022 in Nederland kwamen, was het leven opnieuw overleven. Vijf mensen – twee volwassenen en drie pubers – woonden in een klaslokaal van een oude basisschool, dag in dag uit. Je privacy kwijtraken, je vrijheid – maar nooit hun waardigheid.
Deze kinderen en ouders hebben nooit opgegeven. De kinderen leerden snel Nederlands, doken vol overgave in het muziek maken en vonden zo een nieuwe bedding. Ze zijn stuk voor stuk muzikaal en ambitieus. De ouders zijn enorm trots op hun kinderen, die op school en op hun instrumenten uitblinken: conservatorium trompet, hoorn, trombone, en een zelfs regelmatig te horen als vaste muzikant bij André Rieu. Geen roken, geen drinken, geen hangjongeren. Gewoon beleefd, dankbaar, betrokken. Eerlijk: als alle Nederlandse jongeren zo zouden zijn, was de wereld een stuk aangenamer.
Steeds opnieuw beginnen
De ouders werken hard. Eerst als vullers in een groothandel, nu beiden fulltime en met een vast contract in een bakkerij. Steeds weer opkrabbelen, steeds weer doorgaan, zelfs als alles in je schreeuwt om rust. En dan, als je eindelijk een flat krijgt, blijkt dat ook weer tijdelijk, want het gebouw moet gesloopt worden.
Weer verhuizen, weer opnieuw inpakken, weer afscheid nemen van wéér een thuis. Nu wonen ze met vijf personen in een containerwoning van 18m3, met daarbij nog vier slaapkamertjes en een badkamer – klein, maar alles wat ze nodig hebben. Privacy is er nauwelijks; wassen en drogen gebeurt samen met andere bewoners van de container-community. Hun bijdrage aan de huur gaat stijgen, straks betalen ze evenveel als voor een sociale huurwoning. Toch zijn ze dankbaar en pakken hun kansen. De ouders leren Nederlands, geholpen door hun kinderen en een docent, en bouwen langzaam maar zeker aan hun toekomst.
Kinderen die inspireren
De kinderen blijven verbazen. Ze doen het goed op school, helpen thuis, maken muziek op niveau. Geen overlast, geen negativiteit, gewoon hun best doen.
Na meer dan drie jaar samen in de auto kan ik zeggen: ik ben oprecht trots dat ik hen ken en een stukje mag meelopen in hun leven.
Ik verwelkom ze graag voor een middag frietjes eten en samen tv kijken – gewoon even geen oorlog, geen zorgen. Beleefd, vriendelijk, open, soms verlegen, maar vooral veerkrachtig.
Na al die jaren samen repeteren, autoritten, gesprekken over muziek en leven, en soms gewoon lachen om niets, voel ik me bevoorrecht dat ik deel mag zijn van hun verhaal. Niet alles kan ik oplossen, niet alles kan ik begrijpen – oorlog is een wond die je nooit volledig ziet. Wat ik wél kan: er zijn. Ze meenemen, een plek bieden om even te landen, lachen, gewoon even gewoon zijn. Geen angst, geen strijd, geen verlies.
Onvoorstelbare kracht en hoop
Wat hun ouders hebben doorstaan, zal ik nooit helemaal kunnen bevatten. Met een geweer op je hoofd je huis moeten verlaten… dat wens je niemand toe.
Toch staan deze mensen elke dag op, houden ze hun gezin bij elkaar en leren ze nu zelfs Nederlands, vrijwillig, in de hoop hier écht iets nieuws op te bouwen. Ze hebben hun verleden niet gekozen, maar kiezen nu wél voor hun toekomst – in Nederland.
De wens om terug te keren naar Oekraïne is er niet meer. Het verleden is afgesloten, de toekomst ligt in Nederland. Met vallen en opstaan bouwen ze een nieuw bestaan op. Ik kan niet anders dan respect voelen – voor de ouders, de kinderen, hun volharding en veerkracht. Ze sparen, dromen van een eigen huis, en werken daar elke dag aan.
Een bijzonder moment: welkom Typ
Deze zomer krijgen ze, na alles, een kleine bonus in hun leven: het kitten Pico – straks Typ – dat bij hen mag gaan wonen. Gisteren waren ze allemaal hier. De ouders, de kinderen, wij aan tafel, samen aan de BBQ. Mijn partner was chefkok en het was écht gezellig. Gesprekken in twee talen, met handen en voeten, veel vertalen, veel lachen. Maar bovenal: respect, warmte en het besef dat dit kleine geluk voor hen zó bijzonder is. Pico kreeg knuffels, de dochter straalde, Typ hoort er al helemaal bij. Voor het eerst zag ik hun ouders echt. In hun ogen zag ik pijn, moed en hoop. Het was zo gewoon – en tegelijk zo bijzonder.
Wil je meer zien van deze leuke kinderen en hun ontmoeting met hun kitten? Bekijk dan ook deze pagina met foto’s van de kids en hun kitten Typ
Dankbaarheid en hoop voor de toekomst
Ik ben dankbaar dat ik deze mensen ken, voor hun vertrouwen, openheid en doorzettingsvermogen. Dat ik ze een beetje leven, liefde en warmte mag bieden. Het zijn niet alleen vluchtelingen. Het zijn mensen, ouders, kinderen, muzikanten, harde werkers, overlevers. Mensen met dromen, doelen en waarden waar velen een voorbeeld aan mogen nemen. En ja, ze hebben een vaste plek in mijn hart.
Over een paar weken verhuist Typ naar hun gezin. Ik hoop dat hij vrolijkheid, liefde en ontspanning brengt – precies wat zij verdienen, na alles wat ze hebben doorstaan.